॥ ठंराव ॥

( गझल ) / (व्यंगोक्ति)

" गांठाया कळस ऊर फुटेंतों चढावं
खाली बिल्कुल नाही, जगायला वाव !

शिडीवरी चढण्याची, ज्यांस त्यांस घाई
पिचलो सोंसून अम्ही, नियतीचें घांव ॥१॥

आंधळ्या समाजाचा, आंधळा निवाडा
देतो जो चोर सुळीं, तोंच ठरे सांव !

करी हेंच मूळपुरुष अमुचा, नि:शंक
लुटुन एक दुसर्‍याला करी, कांव कांव !! ॥२॥

कूपमण्डुकांनाही सहजीवन भावें
ऐकाया वेंळ कुणा, तयांची डरॉंव ?

पायतळीं येइल जो, बेलाशक तुडवा !
माणसांपरी, बसतां बघत काय राव ? ॥३॥

घसा कोंरडा करून साधुसंत गेले
'श्मशानांत सरणाचें नकां करूं भाव !'

कळलें नाही त्यांना महत्व, पै पै चें
कलियुगें सुखें त्यांनी, जगुन दाखवावं !! ॥४॥

पचायला जड आम्हां, उपदेश फुकाचा
कुंपण ओंलांडी कां, सरड्याची धांव ?

सुखेनैव स्वर्गांत, देंव झोंपलेला
ऐकूं येईल काय हांक, त्यास 'पाव' ? ॥५॥

वाटें इहलोंक बरा अम्हां, माणसांचा
चिरशांतीची नकोंच, जितेंपणीं हांव !

ऐकलेत ना?, मुकाट अतां चालते व्हा
नाहीतर करूं , हद्दपारिचा ठंराव !!! " ॥६॥

***************
-----रविशंकर.
३ डिसेंबर १९९८