॥ सूर्यास्त ॥

(गझल)

निघेना शब्द ओंठांतून,शंकात्रस्त मी झालो
तुझ्या डोंळ्यातले द्वैत,बघुन अस्वस्थ मी झालो !
भिडेना दृष्टिला माझ्या,तुझी ओंशाळली नेहा
उरींचे ऐकुनी ठोंके तुझ्या,उध्वस्त मी झालो !! ॥१॥

नकों सांगूं ,कुणाच्या बांधली,तूं गांठ,शेंल्याशी
शिसें कानीं न पडतां तप्त तें, मार्गस्थ मी झालो !
जुगारी पट्टिचा आहे, तसा नांवाजलेला मी
पुन्हां तें द्यूत खेंळायास,सिद्धहस्त मी झालो !! ॥२॥

कितीदा फेंकले फांसे,जिवाची लावली बाजी
स्मरूनी 'प्राक्तनीं हरणें',पुरा बिनधास्त मी झालो !
जुन्याची लावुनी चांदी, नव्याचे जिंकले सोने
सुखाच्या पायवाटेचा, खरा पांथस्थ मी झालो !! ॥३॥

नकों तूंही विचारूं,'फुंकला देंहीं, कुणी प्राण?'
कलेंवर हालले चेतून, चिंताग्रस्त मी झालो !
"नशीबीं वाढली कां वंचना?,पुन्हां उरीं फुटणें?"
जशी नेहेत नेहा गुंतली, आश्वस्त मी झालो !! ॥४॥

नितळ त्या,पाहिले डोंळ्यात मी,काळीज धडधडतें
मिळाली पावती निष्ठामयीं, निर्धास्त मी झालो !
सुकूनी रक्त भरल्या, ऐतिहासिक,वाहत्या जखमा
हिच्या ओढाळ स्वप्नांची, जागृत गस्त मी झालो !! ॥५॥

कश्याला आंठवूं तें मौन सूचक,मी तुझें,आतां ?
न उसळे रक्त धमन्यांतून, भारदस्त मी झालो !
नको ढाळूं टिपें, काढून खपली, सांजवेळीं या
तरळणारा,तुझ्या अश्रूंतला, सूर्यास्त मी झालो !! ॥६॥

**************************************
----- रविशंकर
३० ऑगस्ट २००७